Eguzki Amandreak beilegitik gorrixkarantz egin du, eta emeki makurtuz Urriko atxaren ostetik apalduz doa. Ez da haizearen laztanik, ez hegaztien kanturik, ez ezelako piztiaren ufadarik sastraka artean; ez dago inongo loreren lurrinik, ez zomorro urduririk. Ezinegonez dago lurra, Ama. Egunak daroaz dardarka, ikara baten; oihu barik, matrailak estutuz erditu guran. Eguzkiaren gorriak biziagorantz egin du, eta zain sendoren bat lehertuta odolez tindatu du ortzimuga, guztiz ostendu aurretik. Odol jario horrekin batera bota du oihua, orroa!... eta erditu egin da Ama, arrakalatu Lurra erraietako barren bideetatik, Baltzolatik, bizia erne dadin.